صفات پروردگار متعال، از يك جهت به دو قسم تقسيم مىشود: »صفات ذات« و »صفات فعل«.
مقصود از صفات ذات، صفاتى است كه در توصيف خداوند به آنها، به چيز ديگرى نياز نيست، مانند قدرت، علم و حيات.
و مقصود از صفات فعل، صفاتى است كه در توصيف خداوند به آنها به چيز ديگرى نياز است، مانند خالقيّت و رازقيّت، زيرا تا فعلى به نام »خلقت« و »روزى دادن« از خداوند صادر نشود، نمىتوان او را »خالق« و »رازق« ناميد.
البتّه همه صفات فعل نيز از ذات و كمالات ذاتى خداوند متعال سرچشمه مىگيرد و به عبارت ديگر صفات فعل، افعال پروردگار متعال هستند نه صفات او، ولى آن افعال از »ذات مستجمع جميع صفات كماليّه« نشأت و سرچشمه مىگيرد، بنابراين همه صفات خداوند به طور عينيّت و بساطت در ذات او موجود است و كليّه آنها صفات ذاتيّهاند ولى افعالى كه از او همانند رحمت، رزق، خلقت، مغفرت و ... صادر مىشود در اصطلاح، صفات فعل مىنامند.